Doskonała książka. Naprawdę doskonała. Obowiązkowa. Początkowo miałem wątpliwości do ilustracji, bo wydawały mi się za mało straszne. Ale potem uświadomiłem sobie, że to dla maluchów jak Klara, więc ilustracje są bardzo trafione
Po tytuł sięgnąłem głównie dlatego, że książka powstała w Danii a autor jest reklamowany jako „duński król fantastyki”. Serię czyta się łatwo i szybko, myślę, że najlepiej nadaje się do poczytania np. na plaży, bo książka – wbrew temu, czego można się spodziewać po tematyce – nie prowadzi do wielu przemyśleń
Dziś trzy książki z Bożym Narodzeniem w roli głównej. Od bardzo krótkiej dla maluchów, przez nieco dłuższą, do najdłuższej. Wszystkie trzy oceniam równie wysoko za naprawdę świąteczny klimat i niebanalne podejście do tematu. No i za ilustracje
Kartonówki z tej serii są bardzo fajne i od początku zrobiły na mnie dobre wrażenie. A żaby i auta (zwłaszcza żaby) wydają mi się jeszcze lepsze niż pierwsze – choć tamtym też nie można nic zarzucić. Najbardziej podoba mi się to, że książki mogą być i dla 2-latków i dla 6-latków
W ogóle to miałem opisać inną książkę tego wydawnictwa (mam jeszcze kilka i każda jest dobra), ale Klara tak się przejęła tą, że wszystkim ją pokazywała i zabrała do przedszkola, chociaż to powieść i nie nadaje się do czytania w przedszkolu, tam raczej Kla nosi książki obrazkowe
„Koszmarny Karolek” z motywami z Gwiezdnych Wojen? Czemu nie? Mógłbym udawać, że to książka dla młodszych dzieciaków, ale sam z przyjemnością ją przeczytałem. Autorem jest ten sam pisarz-ilustrator od – dla mnie hitowego – „Darth’a Vadera i syna”
To zaległa książka, sprzed wielu tygodni, ale podobała się Klarze, a do tego jest ładnie wydana, więc postanowiłem ją pokazać. Pomysł na fabułę jest bardzo prosty: sześcioletnia Pola właśnie zaczyna naukę w pierwszej klasie. Tylko, że w jej klasie pojawiają się kosmici
Kiedy Klara zakochała się w tej książce byłem sceptyczny. Słuchałem jak Tata jej czyta kilka pierwszych rozdziałów, trochę nieuważnie bo jednocześnie sam coś pisałem do szkoły. Uznałem, że historia fajna, ale czy aż tak, żeby Klara popłakiwała, żeby przeczytać jej do końca?
To historia o małym chłopaku i jego psim przyjacielu. Krzyś uwielbia kiedy tata opowiada mu bajki, jednak jest smutny, że Bryś, czyli pies, nie może ich słuchać razem z nim. Marzy więc o komórce, dzięki której Bryś też mógłby poznawać opowieści leżąc w swojej budzie na dworze
To z pewnością mocno przesadzone, ale znalazłem się w świetnym towarzystwie – giganci, naprawdę. Czuję się trochę nieswojo z tym wyróżnieniem, ale z drugiej strony to fajne, bo kto by się spodziewał, że blog książkowy znajdzie się w takim zestawieniu
Są takie ksiązki, które bezpiecznie jest mieć w zbiorach. Jasne, że wszystko można wygooglować, ale co jeśli nagle brak prądu, albo brak internetu, o ogólnej apokalipsie nie wspominając? Wtedy ci, co mają wszystko w książkach, są wygrani
Książka ma przede wszystkim świetne ilustracje (twórcy Pettsona i Findusa). Są naprawdę dobrze, z rozmachem, pełne ruchu, z doskonałą rozkładówką, kiedy Pan Wrona szuka prezentów dla siebie. W ogóle uświadomiłem sobie, że warto zwrócić uwagę dzieciaków na kolory Pana Wrony
To chyba pierwszy komiks, który Klara postanowiła zabrać do swojej biblioteczki. Do tej pory nawet dziecięce komiksy zostawały w moich zbiorach, ale tym razem Kla uparła się, że chce obie części postawić na swoich półkach. To było zabawne, choć zaczynam się lękać co będzie dalej
Utrzymany w klimacie książek postapokaliptycznych francuski dreszczowiec dla czytelników od dwunastu lat? To mogło być bardzo dobre, albo bardzo złe. Okładka wskazywała na to, że dobre. Postanowiłem tylko rzucić okiem. Okazało się, że nie mogę się oderwać. Musiałem przeczytać do końca
Wczoraj gościłem w programie Jedynka Dzieciom. Gościłem umownie, bo tak naprawdę nagranie odbyło się u mnie w domu. Rozmowę prowadziła Agnieszka Ciecierska, przy okazji miałem okazję podpytać o pracę w radio i przekonać się, że można robić naprawdę fajne rzeczy
Zarówno tytuł książki jak i inne dane umieszczono na pasku papieru wsuwanym na książkę. Tym samym jest to pewnie jedna z ciekawszych okładek jakie w ogóle widziałem. W środku zgodnie z tytułem znajdziemy skrytki i sekrety
Jak to?! Nie ma dalszych części?? Piętnaście scen i już? To mnie zawsze dziwi: bardzo często zdarza się, że średnie książki mają kolejne części, zamieniają się w wielkie cykle, a książki doskonałe urywają się po pierwszym tomie
Ilustracje są bardzo dobre. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że są „zakurzone”, ale nie kurzem, który wszędzie leży, tylko kurzem, który lata w powietrzu i widać go w smugach światła. Bardzo dobra okładka. Do tego wygodny format i twarda oprawa. Bardzo elegancko
Seria książek o Duni to – tak można powiedzieć – seria powieściowa Klary. Jest to dla mnie bardzo zabawne, że moja mała siostra już tak wyrosła, że ma swoje ulubione serie powieściowe. Angażuje się w losy bohaterów, czeka na kolejną część. Ustawia obok siebie na półce
„Nie kalendarz” kupiłem na krakowskich targach książki. Jest wyjątkowy choćby dlatego, że nie wiem czy tytuł to „Kalendarz” czy „Nie kalendarz”, bo „Nie” jest tylko wylakierowane na okładce i raz je widać, raz nie
Pomysł z kolorowanką bardzo fajny. Trochę szalony. I można znaleźć parę elementów z książek tego autora. Kolorowanka jest bardzo duża, więc moja siostra używa do niej farb. Wzory są różne, od plam, abstrakcji i maźnięć niewiadomego pochodzenia, po zwierzaki i miasta
Bardzo zaskakująca książka. Po pierwsze temat wigilijny, a bohaterką jest babcia, więc można się spodziewać wypieków, robienia dekoracji, krzątania się, biegających dzieciaków, wielkiej choinki, prezentów i domu pełnego ludzi. Tymczasem jest sama ponad 80-letnia Małgorzata
Mam wrażenie, że ta książka to taka podwójna podróż – po świecie, ale też w czasie. Podróży w czasie może aż tak nie widać w tekście, ale za to w ilustracjach, które pokazują inny świat, inne ubrania, mieszkania, budynki, ulice
Na krakowskich Targach Książki widziałem jeszcze chyba trzy książki z minecraftem, ale żadna nie była tak ładnie wydana. Muszę przyznać, że książki są nieduże, mają bardzo ładne okładki, z przyjemnością ustawiłem je na półce z grami
Jeśli chodzi o książki wydane w tym roku, tą określiłbym jako lekturę obowiązkową. A w każdym razie jest moją faworytką. Słowo jakie mi od razu przyszło na myśl, kiedy chciałem ją opisać, to „rzetelna”. To naprawdę bardzo rzetelny przewodnik po wsi jaki można napisać dla dzieci
Historia mówi o dwóch żołnierzach przeciwnych armii, którzy zostali sami, przeżyli jako jedyni w swoich okopach. Książka, jak również samo zakończenie, zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Poważnie, jak się skończy czytać, to jeszcze chwilę się siedzi bez ruchu
Napisałem recenzję, ponieważ przeczytałem książkę do końca i nawet zacząłem drugi tom. A przeczytałem, bo była to jedna z wakacyjnych lektur w naszej szkole. Książka jest reklamowana jako lepsza od „Igrzysk Śmierci”. Reklama kłamie
Podoba mi się, że przygoda, chociaż dla dzieci, jest złożona, zapętla się, jest kilka wątków, które ostatecznie się łączą w całą, dość długą opowieść. Często historie dla dzieci są dość banalne, a tu naprawdę można się wciągnąć. W dodatku czuć klimat wakacji
Opowieść o Duni rozgrywa się w czasie, kiedy dziewczynka zaczyna szkołę i poznaje nowych znajomych, oraz przyjaciółkę od serca Fridę. Dunia jest szczęśliwa, chociaż miewa i gorsze dni, wypadki, kłótnie, zwyczajne rzeczy jakie się wydarzają każdemu
Można powiedzieć, że październik w moim domu zdominowały książki z wydawnictwa Literatura. Dziś opisuję pierwszą, czytaną Klarze. Ale w kolejce już czekają „Cierpienia sięciolatka” dla młodzieży i „Złap byka za rogi”, którą przez przypadek wzięła do czytania moja Babcia i uznała, za jedną z najlepszych książek dla dzieci jakie kiedykolwiek czytała