Książka jest zabawna, a jest o tym, co by było gdyby ludzie i dinozaury żyły w tym samym czasie i ze zdobyczami cywilizacji. Trochę jak w serialu „Jaskiniowcy”. To, że jest fikcja literacka i ludzie nie żyli w tym samym czasie co dinozaury jest wyjaśnione już na początku książki
W tym roku postanowiłem podjąć męską decyzję i spróbować wybrać najlepszych z najlepszych, czyli jedną wybitną książę w każdej z trzech kategorii: dzieci, młodsza młodzież, młodzież. Do tego dołączyłem pełną listę 30 najlepszych książek. Zapraszam
Już po pierwszym tomie „Niedoparków” stwierdziłem, że pomysł na tę książkę jest genialny. Każdy z nas miał sytuację w której ginęła mu skarpetka i w tej powieści zjawisko to zostało w końcu dokładnie wyjaśnione
Sam nawet nie wiem dlaczego opowieści o Prof. Filutku tak mi odpowiadają, ale naprawdę zrobiły na mnie duże wrażenie. Nie wiem też dlaczego kojarzą mi się z francuskimi powieściami o „Mikołajku”. Czy dlatego, że są sprzed lat? A może chodzi o takie pozytywne przesłanie, które teraz jakoś rzadko się zdarza?
Najciekawsze jest to, że bajka napisana 300 lat temu została narysowana w bardzo nowoczesny sposób. Nawet napisy są wmontowane nowocześnie – czasem trzeba szukać kolejności czytania
W pierwszej chwili można dostać oczopląsu, bo otwiera się książkę a tu część ilustracji i tekstu jest normalnie, a część do góry nogami. A to dlatego, bo cała zabawa polega na tym, że czytacie książkę do końca, na ostatniej stronie odkręcacie ją do góry nogami i czytacie znowu, tym razem idąc do początku
Ostatnio Klara wróciła do fazy na mini słonia Pomelo. Zawsze lubiła te książki, ale teraz czytała je na nowo, bo może już czytać sama i bardzo jej się to podoba. A Pomelo jest świetny do czytania dla początkujących, bo na każdej stronie jest jakaś linijka tekstu
Krótkie opisy, ciekawostki, dużo interesującej treści, ale jednocześnie przyjemnej w czytaniu. jak opowieść. Na przykład moja Babcia przeczytała książkę w jeden wieczór. Za to Mama postanowiła czytać Klarze na początku każdego miesiąca tylko to co jest w danym miesiącu
Ta część zaczyna się tak „To jest Albert Albertson, lat prawie sześć”, na co Klara ucieszyła się i powiedziała: „To jest Klara Konstancja, lat prawie sześć” bo za niecały miesiąc naprawdę kończy sześć lat 🙂
Tak się złożyło, że wczoraj pokazywałem książkę o ekonomii a dziś o prawie dla dzieci. Ale uwaga – nie o prawach dzieci – tylko dosłownie o prawie. Moim zdaniem świetna i ważna pozycja na rynku dziecięcym a co najważniejsze zrozumiale napisana. Szkoda przegapić
Dla mnie ta książka jest duży wydarzeniem prywatnym. Grzegorz Kasdepke to autor pierwszych Mitów Greckich jakie przeczytałem i pierwszy pisarz z którym zrobiłem wywiad, a teraz miałem okazję napisać kilka zdań na okładkę jego książki!
Książka odleżała swoje na półce, bo okładka zupełnie nie rzucała się w oczy wśród innych książek. Czasem tak jest, że w końcu otwieram książkę, którą wiele razy przekładam sięgając po coś innego i okazuje się, że cały czas omijałem coś bardzo fajnego
Seria książek dla Klary z nowymi, ciekawymi bohaterami. Ciekawymi, bo jest to dwójka dzieci – dziewczyna i chłopak, trochę starsi od Kla, którzy mieszkają w tak zwanym blokowisku. Czyli akcja nie toczy się w domkach, tylko w blokach, gdzie mieszka masa ludzi i można spotkać dzieciaki w swoim wieku i się zaprzyjaźnić
Mam takie wrażenie, że książka trochę została niezauważona, co wydaje mi się dziwne. Mnie „Szkoła kotów” wciągnęła i z powodu treści i z powodu zupełnie innej ideologii życia, która za nią stoi. No i jest to powieść ilustrowana. VIDEO RECENZJA
Książkę dostałem już jakiś czas temu, ale przeczytałem ją dopiero teraz, za to prawie na raz. Tym co przyciągnęło moją uwagę był pomysł autorki na ożywienie poznańskich płaskorzeźb i rzeźb – to niesamowicie działa na wyobraźnię.
Doskonała książka. Naprawdę doskonała. Obowiązkowa. Początkowo miałem wątpliwości do ilustracji, bo wydawały mi się za mało straszne. Ale potem uświadomiłem sobie, że to dla maluchów jak Klara, więc ilustracje są bardzo trafione
Dziś trzy książki z Bożym Narodzeniem w roli głównej. Od bardzo krótkiej dla maluchów, przez nieco dłuższą, do najdłuższej. Wszystkie trzy oceniam równie wysoko za naprawdę świąteczny klimat i niebanalne podejście do tematu. No i za ilustracje
Kartonówki z tej serii są bardzo fajne i od początku zrobiły na mnie dobre wrażenie. A żaby i auta (zwłaszcza żaby) wydają mi się jeszcze lepsze niż pierwsze – choć tamtym też nie można nic zarzucić. Najbardziej podoba mi się to, że książki mogą być i dla 2-latków i dla 6-latków
W ogóle to miałem opisać inną książkę tego wydawnictwa (mam jeszcze kilka i każda jest dobra), ale Klara tak się przejęła tą, że wszystkim ją pokazywała i zabrała do przedszkola, chociaż to powieść i nie nadaje się do czytania w przedszkolu, tam raczej Kla nosi książki obrazkowe
„Koszmarny Karolek” z motywami z Gwiezdnych Wojen? Czemu nie? Mógłbym udawać, że to książka dla młodszych dzieciaków, ale sam z przyjemnością ją przeczytałem. Autorem jest ten sam pisarz-ilustrator od – dla mnie hitowego – „Darth’a Vadera i syna”
To zaległa książka, sprzed wielu tygodni, ale podobała się Klarze, a do tego jest ładnie wydana, więc postanowiłem ją pokazać. Pomysł na fabułę jest bardzo prosty: sześcioletnia Pola właśnie zaczyna naukę w pierwszej klasie. Tylko, że w jej klasie pojawiają się kosmici
Kiedy Klara zakochała się w tej książce byłem sceptyczny. Słuchałem jak Tata jej czyta kilka pierwszych rozdziałów, trochę nieuważnie bo jednocześnie sam coś pisałem do szkoły. Uznałem, że historia fajna, ale czy aż tak, żeby Klara popłakiwała, żeby przeczytać jej do końca?
To historia o małym chłopaku i jego psim przyjacielu. Krzyś uwielbia kiedy tata opowiada mu bajki, jednak jest smutny, że Bryś, czyli pies, nie może ich słuchać razem z nim. Marzy więc o komórce, dzięki której Bryś też mógłby poznawać opowieści leżąc w swojej budzie na dworze
To z pewnością mocno przesadzone, ale znalazłem się w świetnym towarzystwie – giganci, naprawdę. Czuję się trochę nieswojo z tym wyróżnieniem, ale z drugiej strony to fajne, bo kto by się spodziewał, że blog książkowy znajdzie się w takim zestawieniu
Książka ma przede wszystkim świetne ilustracje (twórcy Pettsona i Findusa). Są naprawdę dobrze, z rozmachem, pełne ruchu, z doskonałą rozkładówką, kiedy Pan Wrona szuka prezentów dla siebie. W ogóle uświadomiłem sobie, że warto zwrócić uwagę dzieciaków na kolory Pana Wrony
Wczoraj gościłem w programie Jedynka Dzieciom. Gościłem umownie, bo tak naprawdę nagranie odbyło się u mnie w domu. Rozmowę prowadziła Agnieszka Ciecierska, przy okazji miałem okazję podpytać o pracę w radio i przekonać się, że można robić naprawdę fajne rzeczy
Jak to?! Nie ma dalszych części?? Piętnaście scen i już? To mnie zawsze dziwi: bardzo często zdarza się, że średnie książki mają kolejne części, zamieniają się w wielkie cykle, a książki doskonałe urywają się po pierwszym tomie
Ilustracje są bardzo dobre. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że są „zakurzone”, ale nie kurzem, który wszędzie leży, tylko kurzem, który lata w powietrzu i widać go w smugach światła. Bardzo dobra okładka. Do tego wygodny format i twarda oprawa. Bardzo elegancko
Seria książek o Duni to – tak można powiedzieć – seria powieściowa Klary. Jest to dla mnie bardzo zabawne, że moja mała siostra już tak wyrosła, że ma swoje ulubione serie powieściowe. Angażuje się w losy bohaterów, czeka na kolejną część. Ustawia obok siebie na półce
Bardzo zaskakująca książka. Po pierwsze temat wigilijny, a bohaterką jest babcia, więc można się spodziewać wypieków, robienia dekoracji, krzątania się, biegających dzieciaków, wielkiej choinki, prezentów i domu pełnego ludzi. Tymczasem jest sama ponad 80-letnia Małgorzata