Podobno jest to pierwsza powieść Suzanne Collins, autorki trylogii „Igrzyska śmierci”. Dla mnie książka jest dużym zaskoczeniem, bo po pierwsze: bardzo różni się od Igrzysk, po drugie czytałem ją z prawdziwym zainteresowaniem, choć jest dla dzieci od 9 lat!
Pisząc recenzję bałem się spoiler’ów bardziej niż kiedykolwiek, bo ta książka jest po prostu świetna! Wciągnęła mnie od początku do końca, co, przyznam szczerze, od jakiegoś czasu nie zdarzyło się żadnej młodzieżowej powieści
Książka którą przeczytałem w sobotnie przedpołudnie, mimo że wcale taka krótka nie jest. Najpierw wieczorem przeczytałem opis i stwierdziłem, że wolę coś luźniejszego. Odłożyłem. Rano otworzyłem przy śniadaniu i przeczytałem od początku do końca, dopiero zamknąłem
Klara zawsze lubiła serię o Basi. Niedawno wyciągnęła całą serię i Tata musiał jej wszystko przeczytać od nowa. Może teraz, kiedy jest starsza bo ma już 6 lat, więcej rozumie ze zdarzeń, które spotykają Baśkę? W każdy razie baśkomania trwa
Świetny pomysł! Oto Ernest, słusznych rozmiarów łoś, który za nic nie może zmieścić się do książki, a bardzo chce. Usiłuje wcisnąć się i przodem i tyłem, i porożem i nogami – nic z tego książka jest zbyt mała
Książka należy do tych, w których jedna opowieść toczy się w warstwie słownej, a druga w obrazkach. I tu właśnie ta druga jest niesłychanie wciągająca. Już kura jako samozwańcza lekarka jest zabawnym pomysłem. Są jeszcze dziwne stworki i ich małe rzeczy
Ten egzemplarz jest szczególny, bo jak przyszedł znalazł się na moim biurku (przychodzi do mnie dużo książek, więc wszyscy od razu zanoszą paczki do mnie), a tymczasem okazało się, że koperta jest zaadresowana do Klary. W dodatku w środku są autografy pisarki i ilustratorki akurat na szóste urodziny mojej siostry
Nie wiem dlaczego ta książka tak mi się podoba. Może to wina bohaterów? Zwłaszcza zadziornego koguta? Może bardzo podłużnego formatu – nie można wybrać lepszego do książki o pościgu, bo jak się ją rozłoży, bo postacie naprawdę mają gdzie biec
Klarze bardzo się podoba książka, a najbardziej interesują ją obwarzanki, które można znaleźć na każdej ilustracji i to często w dziwnych miejscach. Może uda się to zobaczyć na zdjęciach, chociaż są małe. Teraz Kla chce koniecznie dostać krakowskie obwarzanki i mówi, że musimy tam po nie pojechać
Zawsze przy polecanych książkach z wydawnictwa Multico pisałem o tym, że u nas czytają je wszyscy, cała rodzina, bo i najmłodsza Klara i Babcia i Dziadek. Tym razem nie muszę tego pisać bo na okładce dodano nawet napis „Książka do wspólnego, rodzinnego czytania”. Zgadza się
Bardzo dobrze spisane baśnie. Wiem, bo Klara, która baśni nie lubi i nie daje sobie przeczytać więcej niż jedną na raz, wysłuchała całej książki jednego wieczora. I chciała słuchać dalej
Dziś Klara po raz pierwszy przyniosła do kuchni książkę i postanowiła ją przeczytać rodzicom (przygotowywali właśnie jedzenie na imprezę urodzinową Kla). No i przeczytała. Uznaliśmy, że to jej pierwsza oficjalnie przeczytana książka całkiem samodzielnie
Jest to historia pięciu znanych na całym świecie kobiet, ale opowiada fragmenty z ich dzieciństwa, czyli jak to było, kiedy były małe i skąd się wzięły ich pasje. Dowiadujemy się na przykład, że Marysia Skłodowska-Curii była słaba z gramatyki
Jest to zbiór bajek, opowieści polskich, znanych twórców: Ignacego Krasickiego, Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Aleksandra Fredry, Stanisława Jachowicza, Józefa Ignacego Kraszewskiego i Marii Konopnickiej. Większość jest napisana wierszem. A do tego bardzo udane ilustracje
Już po pierwszym tomie „Niedoparków” stwierdziłem, że pomysł na tę książkę jest genialny. Każdy z nas miał sytuację w której ginęła mu skarpetka i w tej powieści zjawisko to zostało w końcu dokładnie wyjaśnione
Sam nawet nie wiem dlaczego opowieści o Prof. Filutku tak mi odpowiadają, ale naprawdę zrobiły na mnie duże wrażenie. Nie wiem też dlaczego kojarzą mi się z francuskimi powieściami o „Mikołajku”. Czy dlatego, że są sprzed lat? A może chodzi o takie pozytywne przesłanie, które teraz jakoś rzadko się zdarza?
Najciekawsze jest to, że bajka napisana 300 lat temu została narysowana w bardzo nowoczesny sposób. Nawet napisy są wmontowane nowocześnie – czasem trzeba szukać kolejności czytania
W pierwszej chwili można dostać oczopląsu, bo otwiera się książkę a tu część ilustracji i tekstu jest normalnie, a część do góry nogami. A to dlatego, bo cała zabawa polega na tym, że czytacie książkę do końca, na ostatniej stronie odkręcacie ją do góry nogami i czytacie znowu, tym razem idąc do początku
Ostatnio Klara wróciła do fazy na mini słonia Pomelo. Zawsze lubiła te książki, ale teraz czytała je na nowo, bo może już czytać sama i bardzo jej się to podoba. A Pomelo jest świetny do czytania dla początkujących, bo na każdej stronie jest jakaś linijka tekstu
Tak, Brandon Mull wraca tu do formy, którą znamy z „Baśnioboru”. A akcja i światy dookoła tak się zmieniają, że czytającemu zdarza się nawet pomyśleć „zaraz, zaraz, od czego właściwie to wszystko się zaczęło?”. Polecam
Krótkie opisy, ciekawostki, dużo interesującej treści, ale jednocześnie przyjemnej w czytaniu. jak opowieść. Na przykład moja Babcia przeczytała książkę w jeden wieczór. Za to Mama postanowiła czytać Klarze na początku każdego miesiąca tylko to co jest w danym miesiącu
Tak się złożyło, że wczoraj pokazywałem książkę o ekonomii a dziś o prawie dla dzieci. Ale uwaga – nie o prawach dzieci – tylko dosłownie o prawie. Moim zdaniem świetna i ważna pozycja na rynku dziecięcym a co najważniejsze zrozumiale napisana. Szkoda przegapić
Książka odleżała swoje na półce, bo okładka zupełnie nie rzucała się w oczy wśród innych książek. Czasem tak jest, że w końcu otwieram książkę, którą wiele razy przekładam sięgając po coś innego i okazuje się, że cały czas omijałem coś bardzo fajnego
Seria książek dla Klary z nowymi, ciekawymi bohaterami. Ciekawymi, bo jest to dwójka dzieci – dziewczyna i chłopak, trochę starsi od Kla, którzy mieszkają w tak zwanym blokowisku. Czyli akcja nie toczy się w domkach, tylko w blokach, gdzie mieszka masa ludzi i można spotkać dzieciaki w swoim wieku i się zaprzyjaźnić
Mam takie wrażenie, że książka trochę została niezauważona, co wydaje mi się dziwne. Mnie „Szkoła kotów” wciągnęła i z powodu treści i z powodu zupełnie innej ideologii życia, która za nią stoi. No i jest to powieść ilustrowana. VIDEO RECENZJA
Doskonała książka. Naprawdę doskonała. Obowiązkowa. Początkowo miałem wątpliwości do ilustracji, bo wydawały mi się za mało straszne. Ale potem uświadomiłem sobie, że to dla maluchów jak Klara, więc ilustracje są bardzo trafione
Dziś trzy książki z Bożym Narodzeniem w roli głównej. Od bardzo krótkiej dla maluchów, przez nieco dłuższą, do najdłuższej. Wszystkie trzy oceniam równie wysoko za naprawdę świąteczny klimat i niebanalne podejście do tematu. No i za ilustracje
W ogóle to miałem opisać inną książkę tego wydawnictwa (mam jeszcze kilka i każda jest dobra), ale Klara tak się przejęła tą, że wszystkim ją pokazywała i zabrała do przedszkola, chociaż to powieść i nie nadaje się do czytania w przedszkolu, tam raczej Kla nosi książki obrazkowe
„Koszmarny Karolek” z motywami z Gwiezdnych Wojen? Czemu nie? Mógłbym udawać, że to książka dla młodszych dzieciaków, ale sam z przyjemnością ją przeczytałem. Autorem jest ten sam pisarz-ilustrator od – dla mnie hitowego – „Darth’a Vadera i syna”
Kiedy Klara zakochała się w tej książce byłem sceptyczny. Słuchałem jak Tata jej czyta kilka pierwszych rozdziałów, trochę nieuważnie bo jednocześnie sam coś pisałem do szkoły. Uznałem, że historia fajna, ale czy aż tak, żeby Klara popłakiwała, żeby przeczytać jej do końca?