Zamykam bloga. Długo siedziałem nad pustą kartką i zastanawiałem się jak to napisać. Po ponad 5,5 latach prowadzenia „Książek na czacie” przyszła pora się z nimi pożegnać Znajdziecie mnie na Zabawkator.pl
I po tytule i po opisie nie spodziewałem się takiej książki. Książki, która momentami boli, więc odkładasz ją, żeby uciec i odpocząć w swoim życiu. Życiu, które nagle wydaje ci się najszczęśliwsze z możliwych. Ale książka o Malinie nie daje się odłożyć. Przyciąga. Jest tu i kryminalna tajemnica i skomplikowane sprawy nastolatków i historie rodzinne i zupełnie zwyczajny, współczesny świat. To jedna z tych książek, których się nie zapomina
ANGIELSKI WTOREK: Mój prywatny hit. Wielka książką o wielkich owadach. Wielkich nie tylko z powodu rozmiarów, ale też nieprzeciętnych możliwości, umiejętności, budowy. Takie owadzie ciekawostki to jeden z moich ulubionych tematów. Fascynował mnie kiedy byłem kilkulatkiem, a w gimnazjum powrócił za sprawą biologii – w sali lekcyjnej hodujemy ciekawe zwierzaki i owady, którymi lubię się opiekować. Książka ma duży format i dodatkowo rozkładane strony, dzięki czemu mieści wiele ogromnych gatunków, które możemy obejrzeć w naturalnej wielkości!
Może zacznę od autora – jest to szwedzki pisarz, którego znają dzieciaki z wielu krajów dzięki serii kryminałów „Biuro detektywistyczne Lassego i Mai”. Czy seria grozy również udała się panu Widmarkowi? Moim zdaniem jest niezła. Zdaniem mojej siedmioletniej siostry jest rewelacyjna – obie części pochłonęła w dwa dni, przerywając nawet czytanie ukochanego „Mikołajka”, a to o czymś świadczy!
Przede wszystkim jest to jedna z najpiękniejszych okładek jakie kiedykolwiek widziałem. Siedziałem, patrzyłem, prawie że nie miałem ochoty czytać książki, bo ilustracja z okładki prowokowała do wyobrażania sobie własnej historii. Krabat to sierota, czternastoletni chłopak, który wraz z grupą włóczęgów podróżuje po Łużycu. Pod wpływem głosu z nawiedzających go regularnie snów, Krabat trafia do młyna na Koźlim Brodzie
Książka nie jest duża, ani jaskrawa, ani nie widziałem, żeby była szczególnie reklamowana, więc uczulam, żebyście jej nie przegapili. Byłoby szkoda. No i naprawdę miło jest mieć tę encyklopedię i móc zrzucić wszystkie „psoty, bałagany, usterki” na domowe potwory. Klara poleca gorąco, reszta rodziny też
Tym co mnie najbardziej zaskoczyło w „Królu” było zakończenie – równie smutne co początek. Katarzyna Ryrych nie poszła na łatwiznę. Niczego nie osłodziła. Z jednej strony jestem jej za to wdzięczny, z drugiej poczułem przytłaczający smutek, który przez wiele dni, nie pozwolił mi usiąść do napisania tej recenzji
Premiera czwartego tomu w Polsce była zapowiadana na rok 2015, więc czekałem z recenzją do momentu aż będzie można dostać polskie wydanie. Ale rok skończył się, więc zamieszczam recenzję angielskiej wersji i myślę, że polski komiks pojawi się już niedługo. Chyba że przegapiłem jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie premier roku??
Bardzo podobają mi się ilustracje pani Tchoukriel, która – jak przeczytacie we wstępie – artystka specjalizuje się w sporządzaniu rycin naukowych. Jeśli ktoś chciałby przerysować drzewo, na lekcję przyrody, biologii, czy żeby nauczyć się rysować, taka rycina to świetny wzór. W serii ukazał się również „Ilustrowany inwentarz zwierząt”
Tytuł doskonały dla młodszych wielbicieli Star Wars’ów, takich 5-11 lat, choć starsi tez znajdą tam coś dla siebie. Album jest, jak wszystkie książki z tej serii, bardzo efektownie przygotowany. Poznajemy w nim większość „czarnych charakterów” czy zwyczajnie postaci znajdujących się po ciemnej stronie mocy. Ale przy okazji przypominamy sobie też tych dobrych, opisanych jako wrogowie zła
RECENZJA VIDEO: Trylogia o wielbiącym grochówkę piracie jest dla mnie jedną z najlepszych, polskich serii. W dodatku pudło z siedmioma płytami wygląda naprawdę elegancko i wydaje się być dobrym pomysłem na prezent. Do tej książki odwoływałem się tyle razy i tyle razy o niej pisałem, że dziś dam sobie spokój z recenzją pisaną. Za to pokażę jak opowiadałem o „Piracie Rabarbarze” w TVN24, kiedy byłem „mały”
Jak wiecie, uwielbiam zarówno klocki LEGO, jak i „Star Wars”. Łatwo się więc domyślić, że za książkę zabrałem się praktycznie od razu jak ją zobaczyłem. Zresztą została ona wydana w idealnym momencie – w końcu za niecałe dwa tygodnie premiera siódmego epizodu wspomnianej trylogii!
To chyba dość nietypowy temat książki dla dzieci – przygody dorosłych, a nawet seniorów, w sanatorium. Przynajmniej ja się nie spotkałem z takim tematem jeszcze nigdy. Wydawało mi się, że jest dość… dziwny. Tymczasem książka jest naprawdę świetna, barwna, zabawna i ciekawa. Klara jest nią zachwycona
Nie było takiej siły na ziemi i we wszechświecie – ani w światach równoległych – która zmusiłaby mnie do kolorowania, kiedy byłem mały. Nie muszę dodawać, że kiedy byłem większy to się nie zmieniło, a nawet pogłębiło. Dlatego myślę, że skoro nowy trend w kolorowankach bardzo mi się podoba, to coś w nich musi być naprawdę dobrego
PATRONAT: Ucieszyłem się, że mogę objąć patronat nad tym tytułem, ponieważ jest to jedna z najlepiej czytających się serii w naszym domu. Klara ją uwielbia, ale od pierwszego tomu lubi ją też Tata. Już po pierwszym tytule napisanym przez Joannę Wachowiak, Tata poprosił Mamę, żeby do wieczornego czytania Klarze zostawiała mu właśnie TAKIE książki.
Powinienem tę recenzję zacząć od słów „Rick, stary druhu, jak dawno się nie widzieliśmy!” tonem osoby, która spotkała przyjaciela sprzed lat. Dlaczego? Po prostu od dawna nie miałem styczności z twórczością autora, a nadal jest jednym z moich ulubionych pisarzy. A nowa powieść jest – na szczęście – chyba jego najlepszym dziełem
Rok się jeszcze nie skończył, ale na dziś jest to moim zdaniem NAJLEPSZA TEGOROCZNA KSIĄŻKA dla małych dzieci, a na pewno najlepsza kartonówka 2015 roku. Głupio mi to pisać, ale sam oglądałem ją bardzo, naprawdę bardzo długo
PREMIERA W ŚRODĘ, 07.10. 2015. W książce znajdziemy wyróżnione szarym kolorem pytania, które są nie tylko dziwne, ale też, jak to określił autor, NIEPOKOJĄCE. W stylu „Jaka jest całkowita wartość odżywcza ciała przeciętnego człowieka”, albo „Jak najłatwiej byłoby w znaczący sposób zwiększyć liczbę domów spalających się rocznie w Stanach Zjednoczonych”
Hilda to jedna z najlepszych bohaterek komiksów dziecięcych. A może najlepsza? Miałem farta, bo Ela Olszewska zgodziła się w moim imieniu wybrać na spotkanie z autorem Hildy w Londynie, wziąć autografy i zadać po pytaniu ode mnie i Klary. Tak naprawdę, to „zgodziła się” jest słabym określeniem, bo Ela uwielbia Hildę i sama bardzo chciała poznać Luke Pearson’a
Ta książka mnie zachwyciła. Moim zdaniem ma doskonale napisany tekst, w sposób wyważenie okrutny opisujący realia wojny. I cudowne ilustracje. Zwłaszcza stronę z krukami-samolotami uważam za jedną z najlepszych ilustracji jakie widziałem
Mogę szczerze powiedzieć, że to jedna z najlepszych książek, jakie wyszły w tym roku. Nietypowa. Dobrze napisana. Szczera. Przerażająca i wciągająca. Opisująca najprostsze i podstawowe rzeczy. Po wypadku głównego bohatera spojrzałem na grubość książki i pomyślałem: Serio? Co jeszcze może się wydarzyć sparaliżowanemu nastolatkowi? O czym będzie tych kilkaset stron?!
Życie w leśnym domku wygląda zupełnie inaczej, jest więcej przestrzeni, trzeba iść do nowej szkoły, nawiązać nowe znajomości, zająć się ogrodem, w ogóle zmienić styl życia. Wszyscy oczywiście są bardzo szczęśliwi, a babcia zaczyna nawet prowadzić własny interes, czyli niedzielną sprzedaż domowych gofrów ludziom, którzy spacerują po lesie
Na temat książek (i nie tylko) zdążyłem nauczyć się już jednego – Francuzi zawsze mają świetne pomysły, jeśli nie szalone, to genialne w inny sposób. „Nowy Jork Piżamorama” jest potwierdzeniem tej reguły, za pomocą sprytnej iluzji twórcy sprawili, że ilustracje się ruszają – dosłownie
Książka dla młodzieży i dorosłych. Ale w końcu w opracowaniu graficznym jak dla dzieci. Czyli ładna, z ilustracjami, fajnie rozłożonym tekstem i treścią bardzo merytoryczną, na temat niebanalny i ciekawy
Te słowniki są skazane na sukces. Po pierwsze przez doskonały pomysł, po drugie przez ilustracje. W każdym z nich jest 16 słów, w językach: polskim, angielskim, francuskim i hiszpańskim. Takie proste, a takie genialne rozwiązanie
Lego to moja ukochana zabawka z dzieciństwa. Właściwie lubię Lego do dziś i na szczęście widzę, że Klara też złapała bakcyla, więc w domu pojawiają się nowe zestawy. Dlatego też bardzo cenię i uwielbiam albumy o Lego z wydawnictwa Ameet
„Jak cię kopnę, jak cię palnę, to polecisz na Krochmalnę” podłapała Klara z książki i recytowała wiele, wiele razy, a na koniec zaczęła podśpiewywać. To powiedzonko warszawskich robotników zapamiętała z dzieciństwa autorka wspomnień
Biorę nowy tom o ryjówce, czytam, strasznie mi się podoba. „No, szkoda, że to już koniec”. Zaglądam do poprzedniego tomu i co? Czytam cały od nowa, a potem pierwszy. I wydaje mi się, że może nie wszyscy wiedzą, jaka to doskonała seria, więc pisząc recenzję w środku nocy (bo się zaczytałem) czuję, że przecież nie mogę pominąć pierwszych części!
Książka Emilii Dziubak na razie dostępna tylko we Francji. Naprawdę mi się podoba. Myślę, że przez ilustracje i ich mechanikę, jest bardzo emocjonująca dla dzieci – widzimy pewne wydarzenie, a pod nim kryje się następne. No to czekamy na wydanie w Polsce
Wielkie, naprawdę wielkie zaskoczenie. Biografia sławnej gdańszczanki, bardzo oryginalnej i utalentowanej dziewczyny, branej za syrenę, o której nigdy wcześniej nie wiedziałem. Doskonale napisana książka, ekscentryczne ilustracje, dziwna, przyciągająca okładka