I po tytule i po opisie nie spodziewałem się takiej książki. Książki, która momentami boli, więc odkładasz ją, żeby uciec i odpocząć w swoim życiu. Życiu, które nagle wydaje ci się najszczęśliwsze z możliwych. Ale książka o Malinie nie daje się odłożyć. Przyciąga. Jest tu i kryminalna tajemnica i skomplikowane sprawy nastolatków i historie rodzinne i zupełnie zwyczajny, współczesny świat. To jedna z tych książek, których się nie zapomina
Przede wszystkim jest to jedna z najpiękniejszych okładek jakie kiedykolwiek widziałem. Siedziałem, patrzyłem, prawie że nie miałem ochoty czytać książki, bo ilustracja z okładki prowokowała do wyobrażania sobie własnej historii. Krabat to sierota, czternastoletni chłopak, który wraz z grupą włóczęgów podróżuje po Łużycu. Pod wpływem głosu z nawiedzających go regularnie snów, Krabat trafia do młyna na Koźlim Brodzie
Sytuacja Meto i jego towarzyszy wcale znacznie się nie poprawiła po ucieczce z Domu. Wprawdzie społeczność w której się znaleźli wydaje się skrajnie inna od tej domowej, jednak czy bezpieczniejsza i przyjaźniejsza? Jednym z mniej znaczących wątków, który bardzo mi się podoba, jest pokazanie co dzieje się, kiedy ludzie mają tylko książkową wiedzę i to w dodatku cenzurowaną, na różne tematy
Warto sięgnąć po tę książkę, choćby dlatego, że jest ładnie napisana i doskonale się czyta. Właściwie nawet nie zauważasz jak dotrzesz do ostatniej strony. Jest też mocno wzruszająca. I mówi o ważnych sprawach. Ale to już na pewno wiecie, jeśli znacie serię „Plus, minus 16”
Tym co mnie najbardziej zaskoczyło w „Królu” było zakończenie – równie smutne co początek. Katarzyna Ryrych nie poszła na łatwiznę. Niczego nie osłodziła. Z jednej strony jestem jej za to wdzięczny, z drugiej poczułem przytłaczający smutek, który przez wiele dni, nie pozwolił mi usiąść do napisania tej recenzji
Czy jest Adventure Time jest dziwny? Jest. Taki jego urok. Dziwny, pokręcony i abstrakcyjny. Ale opowiada tak naprawdę o normalnych sprawach. I dlatego ma swoich oddanych fanów. Może powinienem od razu napisać o ważnej sprawie. Mimo że akcja komiksu toczy się w uniwersum serialowym, nie uczestniczą w niej główni bohaterowie, czyli Jake i Finn. Tym razem postacią pierwszoplanową jest niezbyt miła i dość egocentryczna Królewna Grudkowego Kosmosu
Akcja komiksu jak na wątek kryminalny toczy bardzo powoli i, nie wiem dlaczego mam takie wrażenie, po cichu. To naprawdę wyjątkowo cichy komiks i to nie tylko dlatego, że jest mało dialogów. Może z powodu kolorów? Albo poważnego, trochę smutnego sposobu rysowania? Niejasności akcji? Niedomówień? Nie mam pojęcia, ale klimat dziwnej, nieuchwytnej grozy jest
Fabuła koncentruje się wokół kształcenia zaklinaczy, służących głównie w wojsku. Magia zaklinaczy opiera się na okiełznanych przez nich demonach z innego wymiaru. Tutaj pojawiają się elementy, które na myśl mocno przywodzą gry komputerowe. Nie będę dokładnie ich tłumaczył, powiem tylko, że łapane stworzenia mają określone poziomy, a sami zaklinacze rzucając zaklęcia korzystają z ograniczonego zasobu many
Tytuł doskonały dla młodszych wielbicieli Star Wars’ów, takich 5-11 lat, choć starsi tez znajdą tam coś dla siebie. Album jest, jak wszystkie książki z tej serii, bardzo efektownie przygotowany. Poznajemy w nim większość „czarnych charakterów” czy zwyczajnie postaci znajdujących się po ciemnej stronie mocy. Ale przy okazji przypominamy sobie też tych dobrych, opisanych jako wrogowie zła
Jak wiecie, uwielbiam zarówno klocki LEGO, jak i „Star Wars”. Łatwo się więc domyślić, że za książkę zabrałem się praktycznie od razu jak ją zobaczyłem. Zresztą została ona wydana w idealnym momencie – w końcu za niecałe dwa tygodnie premiera siódmego epizodu wspomnianej trylogii!
„Harry’ego Potter’a” czytałem dawno, dawno temu, jednak właśnie odkryłem, że uwielbiam tę serię. To znaczy zawsze mi się podobała, ale nigdy nie znalazła się w czołówce ulubionych. Jednak dziś, „kilkadziesiąt serii dalej” muszę powiedzieć, że podskoczyła bardzo wysoko w moim osobistym rankingu
Nie było takiej siły na ziemi i we wszechświecie – ani w światach równoległych – która zmusiłaby mnie do kolorowania, kiedy byłem mały. Nie muszę dodawać, że kiedy byłem większy to się nie zmieniło, a nawet pogłębiło. Dlatego myślę, że skoro nowy trend w kolorowankach bardzo mi się podoba, to coś w nich musi być naprawdę dobrego
Powinienem tę recenzję zacząć od słów „Rick, stary druhu, jak dawno się nie widzieliśmy!” tonem osoby, która spotkała przyjaciela sprzed lat. Dlaczego? Po prostu od dawna nie miałem styczności z twórczością autora, a nadal jest jednym z moich ulubionych pisarzy. A nowa powieść jest – na szczęście – chyba jego najlepszym dziełem
PATRONAT: Ten cykl podoba mi się coraz bardziej z tomu na tom. Nie dlatego, że pierwsza część była słaba, ale coraz bardziej doceniam zarówno sposób pisania opowieści, jak i ilustracje, które tak naprawdę są fragmentami komiksów. Niedawno ukazały się dwa kolejne tony „Myling” i „Bjera” do których miałem przyjemność napisać polecenia na okładki.
Tak najkrócej to jest to książka dla nastolatków, którzy robią sobie drugie śniadanie do szkoły. No i chcą, żeby było ładne i zdrowe. Oczywiście pomysły przydadzą się też dorosłym, ale grafika – czyli rysowane przepisy – wskazuje na to, że tytuł był planowany dla starszych dzieci i młodzieży
PREMIERA W ŚRODĘ, 07.10. 2015. W książce znajdziemy wyróżnione szarym kolorem pytania, które są nie tylko dziwne, ale też, jak to określił autor, NIEPOKOJĄCE. W stylu „Jaka jest całkowita wartość odżywcza ciała przeciętnego człowieka”, albo „Jak najłatwiej byłoby w znaczący sposób zwiększyć liczbę domów spalających się rocznie w Stanach Zjednoczonych”
Ta książka mnie zachwyciła. Moim zdaniem ma doskonale napisany tekst, w sposób wyważenie okrutny opisujący realia wojny. I cudowne ilustracje. Zwłaszcza stronę z krukami-samolotami uważam za jedną z najlepszych ilustracji jakie widziałem
Nie jest to na pewno komiks służący rozrywce, ale każdy nastolatek powinien go przeczytać, mało tego, powinien go przeczytać każdy rodzic nastolatka. A to z powodu tematu, którym jest bardzo poważna choroba, czyli depresja. Twórcy komiksu podpowiadają, że choroba ta często spotyka nastolatków, ponieważ to trudny moment w życiu
Mogę szczerze powiedzieć, że to jedna z najlepszych książek, jakie wyszły w tym roku. Nietypowa. Dobrze napisana. Szczera. Przerażająca i wciągająca. Opisująca najprostsze i podstawowe rzeczy. Po wypadku głównego bohatera spojrzałem na grubość książki i pomyślałem: Serio? Co jeszcze może się wydarzyć sparaliżowanemu nastolatkowi? O czym będzie tych kilkaset stron?!
Bardzo lubię serię „Lepiej w to uwierz”. Wiecie z czym mi się kojarzy? Ze straszymy opowieściami opowiadanymi przy ognisku. Takimi po których ludzie mówią do ciebie „Człowieku, to niemożliwe”. A ty im odpowiadasz „Lepiej w to uwierz” – najlepiej gdyby w tym momencie za ich plecami pojawił się złowróżbny cień, ale nie można mieć wszystkiego 😉
Bohater opowieści to postać historyczna – konkretnie irlandzki badacz Antarktydy, który w latach 1914-1916 dowodził ekspedycją mającą na celu przejście przez wspomniany kontynent, z załogą składającą się z 26 ludzi i… 69 psów. Głównym źródłem transportu miał być statek Endurance…
Książka dla młodzieży i dorosłych. Ale w końcu w opracowaniu graficznym jak dla dzieci. Czyli ładna, z ilustracjami, fajnie rozłożonym tekstem i treścią bardzo merytoryczną, na temat niebanalny i ciekawy
Temat gier komputerowych jest rzadko podejmowany w powieściach, a jeśli już się pojawia to i tak przeważnie sama gra nie jest najważniejsza. Tym razem jest inaczej. W „5 sekund do Io” wirtualny świat ma spore znaczenie bo właśnie w nim dzieje się większość akcji, choć ważniejszym wątkiem są raczej elementy kryminału niż sama rozgrywka
Biorę nowy tom o ryjówce, czytam, strasznie mi się podoba. „No, szkoda, że to już koniec”. Zaglądam do poprzedniego tomu i co? Czytam cały od nowa, a potem pierwszy. I wydaje mi się, że może nie wszyscy wiedzą, jaka to doskonała seria, więc pisząc recenzję w środku nocy (bo się zaczytałem) czuję, że przecież nie mogę pominąć pierwszych części!
Wielkie, naprawdę wielkie zaskoczenie. Biografia sławnej gdańszczanki, bardzo oryginalnej i utalentowanej dziewczyny, branej za syrenę, o której nigdy wcześniej nie wiedziałem. Doskonale napisana książka, ekscentryczne ilustracje, dziwna, przyciągająca okładka
Przede wszystkim jest to poradnik napisany bardzo, bardzo przystępnie. I dlatego można go polecić od 9 lat. Jest przystępny nie tylko jeśli chodzi o język, ale też o grafikę. Naprawdę dobrze się go czyta i widać, że autor wie jak mówić do początkujących dzieciaków
Podobno jest to pierwsza powieść Suzanne Collins, autorki trylogii „Igrzyska śmierci”. Dla mnie książka jest dużym zaskoczeniem, bo po pierwsze: bardzo różni się od Igrzysk, po drugie czytałem ją z prawdziwym zainteresowaniem, choć jest dla dzieci od 9 lat!
Pisząc recenzję bałem się spoiler’ów bardziej niż kiedykolwiek, bo ta książka jest po prostu świetna! Wciągnęła mnie od początku do końca, co, przyznam szczerze, od jakiegoś czasu nie zdarzyło się żadnej młodzieżowej powieści
Książka którą przeczytałem w sobotnie przedpołudnie, mimo że wcale taka krótka nie jest. Najpierw wieczorem przeczytałem opis i stwierdziłem, że wolę coś luźniejszego. Odłożyłem. Rano otworzyłem przy śniadaniu i przeczytałem od początku do końca, dopiero zamknąłem
Fajna fabuła, wątek kryminalny, połączenie powieści i komiksu oraz dentystyczny koszmar. Czyli ciekawa powieść dla młodszej młodzieży – podejrzewam, że będzie to początek cyklu