Jak to?! Nie ma dalszych części?? Piętnaście scen i już? To mnie zawsze dziwi: bardzo często zdarza się, że średnie książki mają kolejne części, zamieniają się w wielkie cykle, a książki doskonałe urywają się po pierwszym tomie
Ilustracje są bardzo dobre. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że są „zakurzone”, ale nie kurzem, który wszędzie leży, tylko kurzem, który lata w powietrzu i widać go w smugach światła. Bardzo dobra okładka. Do tego wygodny format i twarda oprawa. Bardzo elegancko
Seria książek o Duni to – tak można powiedzieć – seria powieściowa Klary. Jest to dla mnie bardzo zabawne, że moja mała siostra już tak wyrosła, że ma swoje ulubione serie powieściowe. Angażuje się w losy bohaterów, czeka na kolejną część. Ustawia obok siebie na półce
„Nie kalendarz” kupiłem na krakowskich targach książki. Jest wyjątkowy choćby dlatego, że nie wiem czy tytuł to „Kalendarz” czy „Nie kalendarz”, bo „Nie” jest tylko wylakierowane na okładce i raz je widać, raz nie
Pomysł z kolorowanką bardzo fajny. Trochę szalony. I można znaleźć parę elementów z książek tego autora. Kolorowanka jest bardzo duża, więc moja siostra używa do niej farb. Wzory są różne, od plam, abstrakcji i maźnięć niewiadomego pochodzenia, po zwierzaki i miasta
Bardzo zaskakująca książka. Po pierwsze temat wigilijny, a bohaterką jest babcia, więc można się spodziewać wypieków, robienia dekoracji, krzątania się, biegających dzieciaków, wielkiej choinki, prezentów i domu pełnego ludzi. Tymczasem jest sama ponad 80-letnia Małgorzata
Mam wrażenie, że ta książka to taka podwójna podróż – po świecie, ale też w czasie. Podróży w czasie może aż tak nie widać w tekście, ale za to w ilustracjach, które pokazują inny świat, inne ubrania, mieszkania, budynki, ulice
Na krakowskich Targach Książki widziałem jeszcze chyba trzy książki z minecraftem, ale żadna nie była tak ładnie wydana. Muszę przyznać, że książki są nieduże, mają bardzo ładne okładki, z przyjemnością ustawiłem je na półce z grami
Jeśli chodzi o książki wydane w tym roku, tą określiłbym jako lekturę obowiązkową. A w każdym razie jest moją faworytką. Słowo jakie mi od razu przyszło na myśl, kiedy chciałem ją opisać, to „rzetelna”. To naprawdę bardzo rzetelny przewodnik po wsi jaki można napisać dla dzieci
Historia mówi o dwóch żołnierzach przeciwnych armii, którzy zostali sami, przeżyli jako jedyni w swoich okopach. Książka, jak również samo zakończenie, zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Poważnie, jak się skończy czytać, to jeszcze chwilę się siedzi bez ruchu
Napisałem recenzję, ponieważ przeczytałem książkę do końca i nawet zacząłem drugi tom. A przeczytałem, bo była to jedna z wakacyjnych lektur w naszej szkole. Książka jest reklamowana jako lepsza od „Igrzysk Śmierci”. Reklama kłamie
Podoba mi się, że przygoda, chociaż dla dzieci, jest złożona, zapętla się, jest kilka wątków, które ostatecznie się łączą w całą, dość długą opowieść. Często historie dla dzieci są dość banalne, a tu naprawdę można się wciągnąć. W dodatku czuć klimat wakacji