„A moja ciotka” Izabela Mikrut, ilustracje Kasia Nowowiejska, wydawnictwo Muza, 16,5x22x0,9cm, stron 61, twarda oprawa.

Ta książka spodobała się Klarze. A najbardziej to, że główną bohaterką jest ciotka. Bo Klary wielką bohaterką, opowiadającą najlepsze historie z dzieciństwa jest… też ciotka. A raczej ciocia Ela.

Podobno od razu na początku, jak Tata zaczął czytać Kla tę książkę, to ona zastrzegła, że „Ciocia Ela i tak jest najlepsza”. A potem bardzo jej się podobały przygody opisane w tym zbiorze. Bo jest to właściwie zbiór nie łączących się ze sobą, krótkich opowiadań, których bohaterką jest pewna nieco zwariowana ciotka, która potrafi rozmawiać ze zwierzętami, spotyka smoka, piratów, albo leci w kosmos.

Opowieść zaczyna się kiedy ciotka z pewnym ślusarzem próbują pomóc utworzyć klucz… żurawiom. Potem główna bohaterka wiedzie żywot multimilionerki, wyjeżdża do Afryki, buduje rakietę kosmiczną. Każda historyjka jest krótka, ale zaskakująca. Nic się ie dzieje tak jak można by przewidywać. Klarze przygody te starczyły na dwa czytania przed snem. Książka jej się bardzo podobała i żałowała, że się skończyła, ale na szczęście na końcu przygód znalazła się zapowiedź kolejnej części.

Książka ma matową okładkę z lakierem wybiórczym, jest niewielka i elegancko wydana. Ma ładne, w większości całostronicowe ilustracje, w stonowanych, ale wesołych kolorach. Sama postać ciotki jest zabawna, głównie przez fryzurę i ogromne okulary.