„Narodziny liter” Stefan Themerson, Franciszka W. Themerson, wydawnictwo Widnokrąg, 28 stron, 17x22x0,8cm, twarda oprawa.

Książka odleżała swoje na półce, bo okładka zupełnie nie rzucała się w oczy wśród innych książek. Czasem tak jest, że w końcu otwieram książkę, którą wiele razy przekładam sięgając po coś innego i okazuje się, że cały czas omijałem coś bardzo fajnego.

Jest to książka, która była pierwszy raz wydana prawie 100 lat temu. I z tego co rozumiem, teraz została wydana tak samo. To bardzo dobrze wypływa na jej wygląd. Nie za bardzo przepadam za tym, że teraz dużo książek ma takie jakby graficzne, stylizowane na stare ilustracje. Za często to się zdarza i niejednokrotnie w ogóle nie pasuje do treści książki. A tu pasuje wszystko idealnie i kolory i obrazki i dziwne ułożenie tekstu i sam tekst. Jest to bardzo ciekawe.

Opowieść mówi o tym jak ludzie wynaleźli litery. Od pierwszych rysunków po dzisiejsze znaki. Zaczyna się od tego, jak pisanie jest potrzebne i że są ludzie, którzy nie potrafią pisać i podpisują się krzyżykami. A potem cała historia z pismem supełkowym i hieroglifami do dziś. To znaczy do dziś sprzed 100 lat – dlatego na przykład są słowa, których teraz się nie używa Jadwisia (nie słyszałem żeby ktoś tak mówił), albo ładne „własnego nazwiska skreślić nie potrafią”. Jest atrament.

Klarze książka bardzo się spodobała. Ponieważ zna już wszystkie litery i czyta nawet trudne czytanki, to mogła sama próbować odczytywać rebusy z książki. Przy okazji mogła utwierdzić się w przekonaniu, jak czytanie jest ważne. No i dowiedziała się, że pismo, litery też ktoś kiedyś wynalazł, a nie, że były zawsze.

Pomyślałem przy okazji jak kiedyś inaczej robiono książki z ciekawostkami dla dzieci. Narodziny liter to opowieść, jakby opowiadał ją dziadek czy rodzice. Łatwo się przy niej skoncentrować. A dziś było by tysiąc ramek, okienek, wiadomości. Bardzo ciekawa książka. Można i przenieść się w czasie i czegoś dowiedzieć. Polecam.