„Niezgodna” Veronica Roth, audiobook.

Napisałem recenzję, ponieważ przeczytałem książkę do końca i nawet zacząłem drugi tom. A przeczytałem, bo była to jedna z wakacyjnych lektur w naszej szkole. Książka jest reklamowana jako lepsza od „Igrzysk Śmierci”. Reklama kłamie.

Nie jest to zła książka (chociaż nie dla mnie, co dziwne, bo lubię podobne uniwersa).
Ale na pewno nie jest to książka tak dobra jak Igrzyska Śmierci. I to nie tylko dlatego, bo Igrzyska były pierwsze. Zwyczajne były lepsze (ciekawe, różnorodne postacie, bardziej przekonujący świat, sprawniejsza akcja, lepiej pokazany świat polityki). W ogóle uważam, że to nieuczciwe reklamować jedną książką korzystając z sukcesu innej. To w ogóle jest dozwolone?

Akcja książki toczy się w dystopijnym Chicago, w USA. Główną bohaterkę Beatrice Priot poznajemy na chwilę przed bardzo ważnym wydarzeniem w jej życiu. Przechodzi testy do której frakcji ma predyspozycje. Frakcji jest pięć: Altruizm, Prawość, Nieustraszeni, Serdeczni, Erudycja. Test wychodzi niejednoznacznie, co jest zjawiskiem niespotykanym i niepokojącym, więc dziewczyna musi ukryć wynik nawet przed swoją rodziną i rodzicami – jest niezgodną.

W dniu wyboru Beatrice w ostatniej chwili wybiera Nieustraszonych, którzy fascynowali ją od najmłodszych lat. Nie jest to jakiś specjalny spojler, bo dzieje się na pierwszych stronach książki i właściwie jest oczywiste od samego początku.

Zawiązanie akcji wydaje się całkiem ciekawe, uniwersum do którego zostali wrzuceni nasi bohaterowie, również. Nawet problemy pokazane w książce są poruszające – mrocznej wizja świata, który niby jest dobrze zorganizowany, ale jednak okazuje się równie unieszczęśliwiający dla ludzi. Szerzące się spiski i korupcja. Niezgoda na indywidualizm. Kwestia wyborów nastolatków – nie zawsze chcą oni iść śladami rodziców. Wolą się sprzeciwić, żeby poznać inne życie i opierać się na własnych doświadczeniach.

Dlaczego więc pierwszy tom nie zrobił na mnie wrażenia? A w drugim utknąłem około 50 strony i wiem, że skoro minęło już kilka tygodni, to dalej nie przeczytam? Sam nie wiem. Nie nudziłem się przy pierwszym tomie, ale zupełnie mnie nie poruszył. Nie przywiązałem się do żadnego z bohaterów. Czasem tak jest, że pierwszoplanowi bohaterowie są typowi i nie zwraca się na nich uwagi. Ale wtedy najczęściej są charakterystyczne postacie drugoplanowe, które uwielbiamy. A tu nic.

Możliwe, że nie przekonałem się do książki z banalnego powodu. Bardziej niż to co się dzieje w Chicago, interesował mnie świat na zewnątrz. Cały czas czekałem, aż coś się wyjaśni, granice zostaną przekroczone. Nie mogłem zrozumieć dlaczego żaden z bohaterów nie chce uciec z tego miasta? To chyba nie jest normalne, że ludzie siedzą w jednym miejscu i nie chcą podróżować? To było bardzo klaustrofobiczne doświadczenie.

Na podstawie książki powstał też film. Też nie jest zły, ale nie jest też świetny.