„Co cieszy Alberta” Gunilla Bergstrom, wydawnictwo Zakamarki, 23,5x17x0,8cm, stron 24, twarda oprawa.

Albert towarzyszy mojej siostrze od kiedy zaczął się ukazywać na polskim rynku i miał wtedy 4 lata, o czym możecie przeczytać w recenzji poprzednich części. Ta część zaczyna się tak „To jest Albert Albertson, lat prawie sześć”, na co Klara ucieszyła się i powiedziała: „To jest Klara Konstancja, lat prawie sześć” bo za niecały miesiąc naprawdę kończy sześć lat 🙂

„Co cieszy Alberta” (czyli część jedenasta) jest o czasie po świętach Bożego Narodzenia. Albert i jego tata siedzą załamani, bo trzeba rozebrać choinkę, preznety się zużyły, a kolega Alberta jest chory i w ogóle jest bardzo nudno. Za to babcia jest w świetnym humorze, czym dodatkowo denerwuje tatę i Alberta. Tata nawet mówi: „Nie zwracajmy na nią uwagi. Nie mam dziś siły na żadnych wesołków”. Okazuje się jednak, że rozmowa z babcią przynosi niespodziewane efekty.

Książka jest fajna, bo książki o Albercie są fajne. Ale ta część jest wyjątkowo udana ponieważ:

1. Mówi o tym momencie, w którym najczęściej kończą się inne książki. Czyli przeważnie opisywane jest oczekiwanie na święta oraz same radosne święta, a potem koniec. A tu mamy to, co było potem – ten pomijany i przemilczany przez pisarzy moment, kiedy opadną igły z choinki 😉

2. Pokazuje coś bardzo trudnego, czego mi jest się trudno nauczyć, że z wieloma rzeczami można sobie poradzić zmieniając nastawienie.