„W podróży ze skrzypcami. Opowieść o Henryku Wieniawskim, Anna Czerwińska-Rydel, ilustracje Dorota Łoskot-Cichocka, wydawnictwo Literatura, 17x24x1,2cm, stron 110, twarda oprawa.

Ilustracje są narysowane bardzo delikatnie i spokojnie, mogą się wydawać proste, ale bardzo pasują do tematu książki. A przez kolory i okładkę, książka wydaje się jakby była trochę z czasów o których opowiada. Jest elegancka i ma wygodny format.

Książka zaczyna się kiedy dwunastoletni Maciek, skrzypek, opowiada nam o swoim życiu muzyka. Jak koncertuje, podróżuje, ćwiczy i nie ma czasu na normalne życie zwyczajnego ucznia. Pewnego dnia dostaje propozycję od anonimowego rosyjskiego milionera, żeby przyjechał do niego, to będzie mógł zagrać jeden utwór na legendarnych skrzypcach Wieniawskiego. Maciek jedzie.

Jeśli chodzi o Henryka Wieniawskiego, to poznajemy go w 1838 roku, kiedy ma 3 lata, a jego mama odkrywa w nim talent muzyczny. Początkowo uczy go grać na fortepianie, na którym sama wspaniale gra. Ale okazuje się, że Henryk marzy o skrzypcach. Dostaje je i zaczyna naukę zadziwiając nauczycieli.

Jako ośmiolatek tak zachwyca egzaminatorów, że zostaje studentem Konserwatorium Paryskiego, na którym wolno studiować tylko Francuzom, i to tym, którzy skończyli 12 lat! A to jeszcze nie koniec sensacji.

W książce opisane jest tylko dzieciństwo Henryka, ale on już w dzieciństwie zakończył naukę i został światową sławą. Za to na końcu książki znajdziecie krótkie kalendarium dalszego życia skrzypka oraz opis jego najbardziej znanych dzieł. Jest też krótkie kalendarium co działo się na świecie w czasie życia Wieniawskiego i opis konkursów muzycznych.

Z wakacji wracaliśmy ponad 8 godzin, a że mieliśmy mało płyt, to Mama czytała Klarze książki. A my przy okazji słuchaliśmy. Co ciekawe jak chciała przerwać w chwili, kiedy ośmioletni Henryk rozpoczął samodzielne życie na stancji w Paryżu, ale Tata i ja równo powiedzieliśmy, żeby czytała dalej. Za to Klara jest trochę za mała na tą książkę, ma 5,5 lat i w połowie marudziła, że jej się nudzi. Ale nie poszła spać, tylko wysłuchała. Możliwe, że dla niej za dużo było treści naraz, nie bajki tylko biografii. Ale myślę, że z drugiej strony czegoś się dowiedziała i na pewno coś zapamięta o muzyce, tym bardziej, że we wrześniu sama zaczyna naukę gry na pianinie.

BARDZO POLECAM

PS. Książka powstała dzięki wsparciu Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu.